انداختن پا روی پا به صورت ضربدری زیان‌آور است! یک کارشناس آناتومی بالینی، علتش را به ما می‌گوید

چه وضعیت نشستنی برای شما راحت‌تر است؟ برخی ساده می‌نشینند. اما خیلی‌ها هم عادت کرده که پا روی پا بیندازند و به نظرشان در این وضعیت راحت هستند یا این وضعیت را شیک می‌دانند.

آیا شما پاها را به صورت متقاطع راست یا چپ می‌اندازید؟ حدود ۶۲ درصد از مردم پای راست را بر روی چپ می‌اندازند، ۲۶ درصد هم پای چپ را روی راست می‌اندازند و ۱۲ درصد هیچ ترجیحی ندارند.

معمولاً دو راه برای انداختن پا روی پا روی صندلی وجود دارد، یکی اینکه زانوها به هم نزدیک شوند و تقریبا روی هم باشند و دیگری اینکه پاها کمی بازتر باشد و مچ پا روی پای دیگر قرار بگیرد. اما هر چقدر هم که نشستن با پاهای روی هم راحت باشد، آیا واقعا برای سلامتی و وضعیت بدن شما مضر است؟

نشستن به صورت ضربدری می‌تواند ناهماهنگی لگن را افزایش دهد، به طوری که یکی از آنها بالاتر از دیگری قرار دارد.

به علاوه این کار سرعت حرکت خون در رگ های خونی اندام تحتانی را تغییر می ‌هد که می تواند خطر لخته شدن خون را افزایش دهد.

بیشتر تحقیقات نشان می دهد که حالت ضربدری روی زانو بدتر از مچ پا است. در واقع، نشستن به این صورت می‌تواند باعث افزایش فشار خون شما به دلیل تجمع خون در رگ‌ها شود و قلب مجبور است کار بیشتری کند.

همچنین خطر آسیب به رگ های خونی افزایش می‌یابد، به همین دلیل است که وقتی فشار خون خود را اندازه گیری می کنید، باید پاهای خود را صاف روی زمین بگذارید.

هر چه بیشتر و بیشتر به صورت ضربدری بنشینید، احتمال تغییرات طولانی مدت در طول عضلات و آرایش استخوان لگن بیشتر می‌شود.  به دلیل نحوه اتصال استخوان‌های اسکلت به هم، ضربدری قرار دادن پاها نیز می‌تواند باعث ناهماهنگی ستون فقرات و شانه‌ها شود.

موقعیت سر به طور بالقوه می‌تواند به دلیل تغییر در استخوان‌های گردن از هم‌ترازی خارج شود، زیرا ستون فقرات جبران می‌کند تا مرکز ثقل شما را بالای لگن نگه دارد.

گردن می‌تواند به دلیل ضعیف‌تر بودن یک طرف بدن از طرف دیگر تحت تأثیر قرار گیرد. همین عدم تعادل در عضلات لگن و کمر در نتیجه وضعیت نامناسب و استرس‌ها و فشارهای ناشی از نشستن به صورت ضربدری ایجاد می‌شود.

همچنین ممکن است به دلیل کشش طولانی مدت عضلات گلوتئال (باسن) در یک طرف، لگن نامتعادل  شود و یک سمت ضعیف‌تر شود.

نشستن طولانی‌مدت با پاهای روی هم، احتمال اسکولیوز ( هم ترازی غیر طبیعی ستون فقرات ) و سایر ناهنجاری‌ها را افزایش می دهد. همچنین می‌تواند باعث سندرم درد تروکانتریک بیشتر شود که یک بیماری شایع و دردناک که قسمت خارجی لگن و ران است.

تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که نشستن با پاهای روی هم می‌تواند عصب پرونئال ( عصب فیبولار)، در زیر پاها را در معرض فشار و آسیب قرار دهد.

این حالت معمولاً به صورت ضعف در هنگام تلاش برای بلند کردن  انگشت کوچک پا و همچنین افتادگی پا تظاهر پیدا کند. اگرچه در بیشتر موارد، این کوتاه مدت است و در عرض چند دقیقه به حالت عادی باز می گردد.

همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد روی هم گذاشتن پاها می تواند بر تولید اسپرم تأثیر بگذارد. چرا که دمای بیضه ها باید بین ۲ تا ۶ درجه سانتی گراد کمتر از دمای بدن باشد. ولی نشستن با انداختن پا روی پا، دمای بیضه ها را ۲ تا ۳.۵ درجه سانتی گراد افزایش دهد و تعداد و کیفیت اسپرم را کاهش دهد.

همچنین شایان ذکر است که به دلیل تفاوت در آناتومی مردان و زنان، نشستن روی پاهای ضربدری برای زنان بسیار آسان‌تر است – به خصوص به این دلیل که مردان دامنه حرکتی کمتری در ناحیه لگن دارند.

اما تحقیقات نشان می‌دهد که نشستن با پاهای روی هم می‌تواند برای برخی افراد مفید باشد. به عنوان مثال، یک مطالعه کوچک در سال ۲۰۱۶ نشان داد که برای افرادی که یک پایشان بلندتر از پای دیگر است ، نشستن به صورت ضربدری می تواند به تنظیم ارتفاع دو طرف لگن کمک کند و هم ترازی را بهبود بخشد.

به نظر می‌رسد نشستن با پاهای روی هم، فعالیت برخی از ماهیچه‌ها، به‌ویژه ماهیچه‌های مورب را کاهش می‌دهد. که ممکن است به شل شدن عضلات مرکزی شما و جلوگیری از فشار بیش از حد کمک کند.

نشستن به صورت ضربدری باعث بهبود ثبات مفاصل ساکروایلیاک (مسئول انتقال وزن بین ستون فقرات و پاها) شود.

در ژست معروف یوگا یا مدیتیشن (وضعیت نیلوفر آبی) هم باید بیشتر بررسی شود. چرا که ممکن است منجر به برخی از مشکلاتی شود که پای ضربدری ایجاد می‌کند. البته شکی نیست که یوگا مزایای زیادی دارد، حتی برای کسانی که قبلاً مشکلات زانو دارند.

پس نتیجه می‌گیریم که تا جایی که می‌توانید باید از روی هم انداختن پاها خودداری کنید. سبک زندگی بی تحرک و چاقی هم ممکن است منجر به ترغیب اشخاص برای گرفتن چنین موضوعی شود.

و  توصیه اصلی این است که برای مدت طولانی در همان حالت ثابت ننشینید و به طور منظم فعال باشید.

نوشته آدام تیلور ، پروفسور و مدیر مرکز آموزش آناتومی بالینی، دانشگاه لنکستر